» direct naar zoek en menu

Tijdschrift voor webwerkers » Artikel #21

Semantic web - Een inteligenter internet

Tim Berners Lee wordt gezien als de uitvinder van het huidige WWW. Hij bedacht een uniform mechanisme waarmee opgemaakte informatie tussen computers kan worden uitgewisseld. Het succes van Internet wordt mede bepaald door de lage drempel. Met relatief gemak zet je er namelijk informatie op en met relatief gemak haal je er weer informatie vanaf. Dat gold met name in het begin van het internet, toen het aantal websites nog gering was.

Nu is de hoeveelheid informatie zo sterk gegroeid dat zoekmachines (zoals bijvoorbeeld Google) slechts een beperkt deel van Internet geïndexeerd hebben. Informatie vinden is daardoor moeilijker geworden. Tim Berners Lee zoekt naar een volgende generatie Internet, waarin stapsgewijs geprobeerd wordt de beperkingen van de huidige versie te vermijden. Die volgende generatie wordt het Semantic Web genoemd.

Belofte

De ambitie van Berners Lee is om Internet intelligenter te maken. Die intelligentie betreft de uitwisseling van informatie. Stel dat een computer aan een andere computer vraagt: ‘Geef me een overzicht van alle rode auto's met 16 kleppen motor die tussen de 15 en 20 duizend Euro kosten.’ Die vraag kan alleen door de laatste computer beantwoord worden als het is toegestaan om die vraag te stellen. Of simpeler gezegd: alleen als de laatste computer een informatiebron heeft waarin de vraag past en waardoor er een relevant antwoord kan komen. De vraag stellen aan een willekeurige website heeft niet zoveel zin.

Voor een gebruiker betekent dit, dat je moet weten waar je moet zoeken. Dit staat haaks op de eerdere constatering dat Internet sterk groeit en het dus steeds moeilijker wordt om de juiste plaats te weten waar je iets kunt vinden. Wanneer op Internet aanwezige informatie beschreven zou worden - bijvoorbeeld in termen van onderwerp, auteur, relatie of type auto, prijsklasse en type motor - wordt het vinden van de juiste informatie makkelijker. De kern van het Semantic Web is dan ook een standaardtaal waarin meta-informatie kan worden vastgelegd.

Werking

Deze standaardtaal heet RDF. Het staat voor Resource Description Framework en is gebaseerd op principes uit de logica. Hiermee is het mogelijk om een model over een informatieverzameling te maken. Dat model vertelt welke relaties er in de informatie aanwezig zijn. Bijvoorbeeld ‘auto's hebben een prijs’, ‘auto's hebben een motor’, ‘een 16-kleppen motor is een motor’. Bij uitwisseling van informatie wordt in het model gezocht naar gegevens die een antwoord geven op de vraag.

Het bijzondere van RDF is dat het model van de informatie niet bekend hoeft te zijn bij de vragende partij. Dit is een groot voordeel ten opzichte van de huidige XML-initiatieven. Bij XML moet het schema waarbinnen informatie-uitwisseling plaatsvindt bij beide betrokken partijen bekend zijn. Bij RDF kan het schema bevraagd worden: ‘geef me alle relaties die je hebt over rode auto's’. Samenvattend gesteld biedt het Semantic Web voor het eerst de mogelijkheid om informatie-uitwisseling te doen zonder afspraken tussen de partijen vooraf. Dat is een grote doorbraak.

Toepassingen

De relatief jonge taal RDF heeft nog maar een beperkt aantal Semantic Web toepassingen. Het W3C, de organisatie die de Internet standaarden beheert, heeft echter RDF tot één van de speerpunten gemaakt van haar plannen op korte termijn. Ondersteuning van het W3C is zeer belangrijk om tot brede acceptatie van de taal te komen. Toch is er al een aansprekend voorbeeld. Google maakt gebruik van RDF bij de koppeling met het Open Directory project. Voor de gebruiker is dit te zien als de meta-informatie over een link die Google presenteert.

Betekenis

Het hierboven gegeven voorbeeld is voor de eindgebruiker niet zo aansprekend. Het belangrijkste voordeel van RDF is voor de ontwikkelaar. Die kan met RDF veel makkelijker een koppeling maken met een externe informatiebron. Voor de eindgebruiker zullen Semantic Web-applicaties betekenen dat informatie makkelijker te vinden is onder andere door informatie uit verschillende bronnen op een zinvolle manier te combineren (informatie-integratie of -syndicatie).

Bijvoorbeeld door ‘more like this’-links. De gebruiker krijgt met deze links informatie die lijkt op de informatie die in beeld is. Natuurlijk kan dit nu ook; je moet het echter met de hand programmeren. Als het automatisch kan, zal het vaker worden toegepast. De uitdaging voor de ontwikkelaar van een site zal zijn om de vele relaties tussen informatie op een zinvolle manier ‘in beeld’ te brengen voor de eindgebruiker.

Conclusie

In het Semantic Web kan de gebruiker informatie makkelijker vinden. Het zoeken naar de juiste plaats van informatie wordt minder belangrijk. De betekenis van informatie wordt de belangrijkste ingang bij speurtochten. Door computers meer kennis te geven over informatie kunnen ze preciezer informatie presenteren.

Auteur

Jeroen Wester

werkt bij Aidministrator, dat Semantic Web technologie en producten ontwikkelt, met als doel oplossingen te maken waarmee gebruikers informatie beter kunnen vinden. Aidministrator werkt onder andere voor ecommerce-bedrijven.

Publicatiedatum: 30 oktober 2002

Let op

Naar Voren is op 18 juli 2010 gestopt met publiceren. De artikelen staan als een soort archief online. Het kan dus zijn dat de informatie verouderd is en dat er inmiddels veel betere of makkelijkere manieren zijn om je doel te bereiken.

Copyright © 2002-heden » NAAR VOREN en de auteurs